Als het te mooi is om waar te zijn, dan is dat vaak ook zo..

Ik kan het niet meer. 😞
Ik weet het soms niet meer. 😔

Ergens is er iets in mij wat zo graag zou willen schrijven, zou willen delen. Over de spirituele wereld, angsten, trauma's, over moeilijke tijden overwinnen. Alles om jou maar te inspireren die kracht bij jezelf te zoeken.

Die dag dat ik besloot dat het tijd was voor een nieuwe weg, die veranderde heel mijn leven. Alles in mijn leven is vanaf dat moment anders geworden.

Het ging natuurlijk niet in die ene dag maar in alle maanden daarna, die ik op dit pad volgde.

Ik wil het je laten zien, ik wil je ervan laten proeven. Alles om jou maar het gevoel te geven dat je het niet alleen hoeft te doen. Dat er mensen zijn die heel goed in staat zijn jou te helpen, als jij zoekende bent op dat pad.

Tegelijkertijd voel ik een ontzettende afkeer. Omdat ik het gevecht aan moet met alle concurrentie op social media. Het gevecht van de mooiste show om te laten zien wie of wat dan goed is voor jou.

Kom maar bij mij! Ik heb de oplossing, ik ben je reddende engel!

Nee dank je de koekoek.

Op dit moment sowieso weinig ruimte door m'n hersenletsel. Nog steeds andere prioriteiten maar toch moet dit van m'n hart.

Social media overspoeld met coaches en therapeuten die allemaal in diezelfde race mee doen. Het hardste schreeuwen om gevonden te worden. De mooiste beloftes maken.

"Nee hoor wat er bij mij gebeurt is pas een wonder.
"Nee bij mij, ik praat met Jezus, bij mij is het pas echt magisch!
"Pffff.. Nee joh ik praat met de Heilige kikkers uit de Amazone! 🐸
"Ik kan je nog veel beter helpen.
"Nee kom maar bij mij op de mat liggen! Gaan we lekker ademen.

Hoe moet je nou weten waar je voor moet kiezen? Je ziet door de bomen het bos niet meer. Het mooiste perfecte plaatje wint.

Ik zou het oprecht niet meer weten, als ik nu hulp had gezocht.

Ziel waar zit je!

Help ziet iemand mij?

Hoort iemand mij?

Voelt iemand mij?

Ziet iemand dat ik het zwaar heb?

Misschien begint deze blog een beetje dramatisch maar zo is wel hoe ik me ooit gevoeld heb. Omdat ik veel in mezelf aan het ploeteren was. Ik twijfelde aan mijn gedachten, ik twijfelde aan mijn gevoel. Ik vroeg me af of het leven wel echt zin had, en wat dan het nut was van het leven. En waarom we nare dingen mee moeten maken, waarom er pijn moet zijn in ons leven.

Waarom zou je bewust kiezen voor iets wat niet leuk is? Waarom zou het altijd moeizaam moeten gaan? Waarom kan het nooit vanzelf gaan? Dat waren zo maar een paar gedachtes in de moeilijkste periodes van mijn leven.

En hoe zeer het ook normaal is om te vluchten, of jezelf te verstoppen waren dat wel de meest kenbare momenten in mijn leven. Want pas als alles bij je weg valt, als het lijkt alsof alles omvalt. Dan ga je jezelf vragen stellen, dan ben je klaar voor de weg naar binnen.

Waarom het je hart verscheurd als je kind weinig vriendjes maakt…

Gevoelige kinderen lopen vaak tegen het feit aan moeilijk aansluiting te vinden. Zowel in de klas met leeftijdsgenootjes maar ook soms bij familie of op een vakantie. Onbewust voelen gevoelige kinderen zich anders dan anderen. En doordat ze zich anders voelen weten ze vaak niet zo goed hoe ze met een ander om moeten gaan.

Maar beter gezegd maken ze zich te vaak druk of een ander hun wel leuk vindt. En belemmerd ze dat in het maken van contact en het onderzoeken van nieuwe vriendschappen.

En natuurlijk is het hartverscheurend en het laatste wat je van je kind wil horen.

Maar meestal zit er een diepere boodschap achter en geeft het je veel inzicht in je kind. Want het er niet ‘bij horen’ of ‘niet mee mogen’ doen is behalve dat het heel verdrietig is, ook een inzicht in jouw kind.  Want misschien heb jij als kind deze pijn ook moeten ervaren.

Heb jij ook het gevoel gehad dat kinderen niet jouw vriendjes wouden zijn.

Of voelde jij je als kind vaak buitengesloten of kreeg je het gevoel te kort te doen?

Zelfs nu als volwassenen nog kan je vaak nog het gevoel hebben te kort te schieten in het leven. En soms zit daar onbewust een diepere boodschap achter die ons terug brengt naar hoe we als kind waren.

Waarom een gevoelig kind al snel het gevoel heeft dat hij niets goed kan doen…

Als jouw gevoelige kind last heeft van zijn gevoeligheid dan merk je dit aan zijn gedrag. Er komt zo veel bij hem binnen dat hij niet kan filteren wat echt van belang is. Het is alsof er constant vingers in je zij porren. Zo trekt iedere prikkel van buitenaf de aandacht van jouw gevoelige kind.

Je kan je voorstellen dat dit intens vermoeiend is. Dat kinderen daardoor moeite hebben om hun aandacht te verdelen. Maar dat het ook logisch is dat het letterlijk te veel wordt waardoor er een uitbarsting volgt.

Earth is calling!

Heb jij wel eens het gevoel dat jouw kind op een andere planeet zit?

Kan je soms geen contact krijgen? Duurt het een paar keer tot je een reactie krijgt? Verdwijnt jouw kind helemaal in zijn spel?

Heb je deze vragen met “JA” beantwoord of een aantal van deze vragen?

Grote kans dat jij een gevoelig kind hebt met een verhoogd ontwikkeld bewustzijnsniveau.

Dit bewustzijn is namelijk niet zo maar ontwikkeld met een verhoogde waarneming.

Maar voordat ik je mee neem in het waarom wil ik je eerst meer vertellen over dit type kinderen.

Want ik kan het me voorstellen dat het soms vermoeiend is.

Dat het lijkt alsof het je kind niets interesseert.

Net als dat je kind sneller weg kan kijken als je tegen hem praat.

Of dat je jezelf vaker moet herhalen tot hij de vraag begrijpt.

Weet dan dat jouw kind qua bewustzijn inderdaad op een andere planeet zit dan het gemiddelde kind. En dat is niet iets om je zorgen over te maken maar gewoon iets waar je mee leert om te gaan.

Wat gebeurd er dan als mijn kind zo ver weg is?

Zoals ik net al aangaf hebben gevoelige kinderen een versterkt niveau van waarneming. Hun geest is erg rijk en wordt constant geprikkeld met allerlei informatie. Die informatie helpt hen verbanden te leggen en creatieve oplossingen te bedenken. Dus het is helemaal niet zo’n slechte eigenschap, je zal alleen je methodes moeten ontdekken om je kind bij de les te houden.

En daarmee komt ook het grootse probleem en uitdaging voor gevoelige kinderen die diep in hun eigen wereld zitten. De omgeving zoals de school en familieleden hebben bijvoorbeeld minder kennis over het gevoeliger zijn en wat dit voor jouw kind en zijn concentratie betekent. Zij zullen dus sneller oordelen op datgene wat zij waarnemen. Maar de waarneming van de leraar of je oom is geen waarheid voor jou en jouw kind.  

Als mama van een gevoelig kind weet je namelijk dat je kind geen kwade wil heeft of expres niet geïnteresseerd is in jou of zijn omgeving. Probeer je daarom er ook niet te druk over te maken wat een ander misschien wel of niet van je kind denkt. Maar wat kan je dan wel doen om te voorkomen dat je kind wellicht verkeerd begrepen wordt?

Ik heb tranen gelachen en onnozel gedaan

Ik ben toch geen *!@$GR&* dat ik hier niet uit kom!

Er moet een logica inzitten alleen deze muts ziet het niet

WAAROM lukt me dit nou niet!

Vloekend en tierend kom ik m’n tentje weer uit.

Ik trek alle haringen weer los en het grondzeil uit m’n tent.

Het is woensdagmiddag 8 juli wanneer ik al een uur in gevecht ben met het grondzeil.

Wat moeten die begeleiders wel niet denken!

“Nou dat gaat goed daar hey met die vrouw, hoor d’r eens vloeken!”

“Lekker joh zo’n retraite.”

“Ja echt top!”

En zo ratelde het maar door en ratelde het maar door in m'n hoofd.

Ik trok de haringen er uit ik schuif het zeil om het vervolgens weer om te draaien.

Tot ik na 2 uur besloot het op te geven.

Ik kijk naar de open stukjes tussen het tent en het grondzeil.

“Nee dit is ook helemaal k*** zo want zo rolt zo alle regen er in!”

“Ook dat nog die regenbuien van morgen weer ja, wat een hel!”

Ik liet me dramatisch vallen en jammerde en schold tegelijkertijd.

Het zweet stond op m’n rug en op m’n voorhoofd.

Langzaam hoorde ik de regendruppels weer op de tent vallen.

Ineens hoor ik de auto van één van de begeleiders starten.

“Oh ja die gaan nu die andere deelnemers natuurlijk ophalen”.

En tegelijkertijd valt het besef me binnen als ik aan het tijdstip denk.

Ik kijk op m’n horloge en het is 14:10 uur en ik begin vuur te spuwen.

Ben ik al vanaf 12:00 uur bezig met het GRONDZEIL!

WAAROM!

Ik loop door het gras om de rest van m’n spullen te pakken.

Zeiknatte schoenen.

Oh ja ook dat nog.

Laat ik m’n regenlaarzen maar aan doen.

Maar ik moet dat zeil nog goed doen, ik kan het niet accepteren zo.

Oh die innerlijke autist van mij!

Maar wat doe ik nou verkeerd?

Door alle frustratie ben ik kapot. Ik kan niet eens meer boos doen.

Er valt een kalmte over me heen en ineens zie ik een beeld voor me.

Ik krijg een ingeving en ik hoor mijn vriend zijn stem van de instructies van 2 jaar geleden:

‘Het labeltje met het logo zit aan de voorkant van het grondzeil’.

AAARGHHHGH DAT WAS HET!

Dat labeltje moet aan de VOORKANT!

Dan ziet ie goed!

Ik ren terug naar de tent, ik trek weer alle haringen er uit om nog geen 5 minuten later het zeil te zien liggen zoals het hoort!

Ik moet lachen en huilen van ellende tegelijkertijd.

Sterker nog ik ontplof in zo’n lachbui dat ik weer aan die begeleiders denk.

Als ze überhaupt wat denken, denken ze nu helemaal dat ik geschift ben.

De tranen rollen over mijn wangen ik beland in een lachkick van een kwartier.

En hoe kenmerkend was mijn eerste dieptepunt tijdens de start.

Hoe bewust ik me ben geworden van hoe ik me vastbijt en niet meer loslaat als ik iets heel graag wil.

Hoe slecht dit soms voor mezelf kan zijn.

En des te beter het is soms wat stappen terug te nemen en de situatie opnieuw te bekijken.

Maar ook weer geconfronteerd te worden met hoeveel denkpatronen ik nog heb over mezelf of over hoe iets moet zijn! Allemaal in het hoofd hoofd hoofd...

Je snapt dat de les hierachter uiteraard niet op die dag binnen kwam. Maar pas de dagen erna.

Maar deze vreselijke start gevuld met tranen van het lachen en boosheid was erg tekenend voor de reis naar binnen.